Naar Singapore

19 februari 2011 - Internationale luchthaven Changi, Singapore

Ons bezoek aan KL bracht ons in kennis met nog niet eerder ervaren vormen van gastvrijheid toen ons, na een gezamenlijk ontbijt, door een vriendelijke man uit Yemen een korte stadsrondrit werd aangeboden. Zo kwamen we (met Celine Dion op de stereo :-D) uit bij de KL tower en even later ook bij de Petronas Towers, welke helaas niet toegankelijk bleken. Hier scheiden onze wegen en na afscheid genomen te hebben besloten Lieke en ik in het park achter de torens even wat te eten. Aldaar raakten we in gesprek met een man uit Ghana die inmiddels getrouwd was met een Maleisische en inmiddels in Maleisië studeerde. Hij bood ons aan om ons Putrajaya, de recent gestichte regeringsstad, te laten zien maar wilde ons ook graag kennis laten maken met een shopping centrum genaamd Sunway Pyramid. Uiteindelijk hebben we alleen dit laatste gezien door druk verkeer, maar wat een vreemde ervaring was dat. Ergens buiten de stad, tussen allerlei niet heel aansprekende bebouwing staat ineens een enorm complex, vergezeld van waterpretpark, piramide en een hoop andere Egyptische beelden en figuren. De mooiste ontdekking was dat toen wij op een gegeven moment vanaf de balustrade op de 3e verdieping naar beneden de kelder in keken we daar een schaatsbaan aantroffen waar lustig werd gezwierd, gezwaaid en rondjes werden gereden. Terwijl het buiten dus ruim 30 graden was.

Op de terugweg naar de hoofdstad kwamen we praktisch vast te staan in het verkeer en besloten we in overleg verder met de skytrain te reizen terug naar het hotel. Scheelde George ook weer een hele rit door de stad. Door een paar stations te vroeg uit te stappen, bij het voormalige (en mooie) hoofdstation kwamen we uiteindelijk terecht bij de centrale markthal waar een erg leuke sfeer hing. We hebben hier dan ook nogal wat tijd gespendeerd voordat we uiteindelijk rond 9 uur 's avonds ons 'eigen' shopping centrum nabij het hotel konden bekijken. Noot: Times Square is ook imposant.

De volgende dag vormde het begin van Lieke's pogingen zelf te verworden tot een toeristische attractie (en toe te geven aan de liefde voor dokters). De teennagel, die in Penang reeds pijnlijk was, zag er nu echt niet gezond meer uit en op aanraden van het hostel-personeel kwamen we uit bij een pedicure in het shopping centrum. Na de schade even te hebben geïnspecteerd verwees die ons al vrij snel door naar de dokter, een slechte indicatie.  Het was dus toch geen blaar zoals we hadden gedacht. Bij de dokter (vriendelijke man) bleek de bewuste teennagel ingegroeid en ook nog eens geïnfecteerd. De enige oplossing: een stuk nagel eraf en een antibioticakuur. Arme Lieke :-(. Helaas bleek ook de even later voorzichtig uitgesproken waarschuwing dat de drie verdovingsnaalden een 'beetje pijnlijk' waren in het geheel niet onwaar. Die waren ontzettend pijnlijk dus. Gelukkig verdoofden ze het operatiegebied verder wel goed dus kon het stuk nagel zonder problemen worden verwijderd. Even later stonden we weer buiten, een flink verband en (blijkbaar) dus een toeristische attractie van buitenaardse proporties rijker. Als het ons de volgende keer overkomt gaan we zeker entree vragen. Worden we waarschijnlijk aardig rijk want vrijwel iedereen (en dus vrijwel geen uitzondering) op straat, onderweg, in winkels, was geobsedeerd door dat ene verbandje aan die ene teen aan die blote voet. Helemaal toen we in de middag na de bewuste afspraak moesten verhuizen naar een ander hotel, geboekt zonder voorkennis van de pijnlijke ingreep. Hinkend, met rugzak door de drukte in China Town. En dan alle mensen Lieke (of beter gezegd 'de teen') volgend met hun ogen. Al met al niet echt een fijne ervaring.

Gezien de ontstane medische situatie besloten we later op de avond in het hotel om ons geplande bezoek aan de Cameron Highlands te laten voor wat het was. Lieke kon bijna niet lopen en moest de wond schoon houden en verzorgen. In plaats van naar het noordoosten rezen we daarom de volgende dag door naar het zuiden. 's Middags kochten we op het station kaartjes voor de nachttrein naar het nog wat meer westerse Singapore en na lang wachtten (en dan ook echt lang wachtten) konden we eindelijk onderweg. Na een lange treinreis, grotendeels horizontaal ervaren, stapten we eerst te vroeg maar later toch bij het juiste eindstation uit. Onze zoektocht naar de metro (volgens de kaart vlakbij het station maar in realiteit nergens te bekennen) leidde ons vervolgens naar een ontbijt gezien de vermoedde spitsdrukte en later naar een bus die dichter bij het hotel zou moeten stoppen. Na door een vriendelijke dame geholpen te zijn met het verkrijgen van het juiste kleingeld om onze reis te kunnen betalen en het onvermijdelijke zoeken op de plaats van bestemming checkten we schijnbaar toch nog te vroeg in. Hoewel de kamer in eerste instantie nog niet beschikbaar zou zijn brachten een paar zielige en vragende blikken gelukkig verandering in de situatie en stonden we een paar minuten alsnog in ons slaapvertrek. Ik ben vervolgens de stad gaan verkennen terwijl Lieke wat kon uitrusten van de afgelopen dagen. Hoofdzakelijk op Sentosa, een eiland voor de kust, geweest en vanuit daar (vrij onsuccesvol) gezocht naar een fotopunt voor de skyline dan wel de haven. Ondertussen wel kennismakend met de rich and wealthy van de stad. Wat een mooie huizen. Vrijwel allemaal groot, voorzien van zwembad en gezien de auto's die ik onderweg tegenkwam, vast ook wel allemaal uitgerust met een erg goedgevulde garage.

De volgende dag spendeerden we beide in de omgeving van het hotel. 's Ochtends wederom naar de dokter geweest voor een nieuw verbandje om de teen, waarna we samen de was hebben gedaan bij een laundrette in de buurt. In de avond hadden we afgesproken met een nicht van Lieke en haar man die toevalligerwijs op hetzelfde moment in Singapore waren om zijn expat-broer te bezoeken. Het werd een erg gezellige avond met lekker eten, leuke gesprekken en adembeneming over het mooie appartement, het dakterras en het zicht vanaf daar op de skyline en de sterren tijdens een laatste rondje thee en koffie. Nog net de laatste metro halend (gelukje) kwamen we zonder al te veel te hoeven lopen weer aan bij het hotel. Al wetende dat de volgende avond een stuk minder comfortabel zou worden.

De 20'e vlogen we namelijk vroeg in de ochtend vanuit Singapore naar Sydney en gezien een eerdere ervaring in Ierland, waarbij we ons versliepen en met enorme stress en vijf minuten respijt nog net ons vliegtuig haalden, hadden we (ik) besloten dat we de nacht het beste op het vliegveld konden doorbrengen. Hoewel er misschien ook kleine budgettaire redenen aan ten grondslag hebben kunnen liggen. Zo bevonden wij ons op de middag van de 19'e in de metro naar het vliegveld. Op internet had ik reeds uitgevonden dat Changi Airport één van de beste plekken zou zijn om de nacht te moeten doorbrengen, gezien de aanwezigheid van een bioscoop, massagestoelen, ligstoelen, een lan-gaming area en allerlei andere dingetjes om te doen. Enige benodigheid, een ingecheckte passagier en een bijbehorende boarding pass, aangezien al het leuks pas achter de douane was uitgestald. En laten dat nu net de twee zaken zijn die bij ons ontbraken. Ondanks verwoede pogingen online in te checken, strandde elke poging op de British Airways site: "your flight is not yet available" of iets in die richting was de steeds terugkerende (zeer frustrerende) melding. Toen zelfs praten tegen de computer, het internet en willekeurig gesorteerde papieren niet meer hielp realiseerden we ons dat er niets anders op zat dan te wachtten. Wachtten. Wachtten. Wachtten tot 12u, wanneer de early-check in desk bemand zou worden. Na wat heen en weer gereisd te hebben tussen de terminals met de onbemande grappige voertuigjes, en nog meer te hebben gewacht, konden we tegen die tijd dan eindelijk door de douane. En na een kort rondje tussen al het leuks (het merendeel inmiddels gesloten) hadden we eigenlijk alleen nog maar oog voor het vinden van een comfortabele set stoelen voor wat broodnodige tijd met de ogen dicht.

Zo. En dat is dat. Hoewel we 's ochtends in kennelijke staat ook nog opstonden op Singaporese (en dus Aziatische) bodem en ook nog onze weg naar het vliegtuig (A380, oho) maakten eindigt hier dan toch enigszins officieel het Azië verhaal. Na 26 dagen in Thailand, Maleisië en Singapore te hebben gespendeerd en veel te hebben gezien en te hebben meegemaakt is het nu tijd voor Australië. Daarover echter later meer (beloof ik).