Van Thailand naar Maleisië

Met ruim twee maanden verstreken sinds mijn vorige post durf ik (met voorzichtige overtuiging) wel te stellen dat ik een klein beetje nalatig ben geweest in het geüpdate houden van dit reisverhaal. Het originele plan, in eerste instantie met volle overtuiging uitgevoerd, om een samenvatting te plaatsen van de beslommeringen van dag tot dag lijkt met de huidige kennis van zaken (lees: de oorverdovende stilte sinds de laatste blog) daarom een tikje overmoedig te zijn geweest. Ik zou het zelfs als totaal onrealistisch aan kunnen duiden, maar beroep mij op het verweer dat ik de hoeveelheid typewerk gemoeid met het beschrijven van de dagelijkse ervaringen een beetje had onderschat. Tussen al het reizen door blijft er in de praktijk weinig tijd over voor tekstuele uitspattingen. Het lijkt wel vakantie wat wij hier doen, maar het is in de praktijk wel degelijk hard werk. Nouja, soms dan ;-). Ik voel me echter wel een beetje (erg) schuldig voor de afgelopen radiostilte gezien de ontzettend leuke en hartelijke reacties die ik (we) heb(ben) mogen ontvangen dan wel via deze blog dan wel via het respectievelijke Tilburgse en Mierlose thuisfront (waarvoor hartelijk dank!). Ik hoop dat de ouders als correspondenten toch alvast wat van onze ervaringen hebben kunnen overbrengen. Dat u in ieder geval wist dat wij het hier goed maakten. En hoop ook dat u mijn welgemeende excuses aanvaard.

Als teken van goede wil hierbij de post die het Zuid-oost Azië deel van de reis afrond. Hoewel nog steeds niet echt up to date (Australië en Nieuw-Zeeland moeten nog volgen) toch al een stap in de goede richting, in de hoop dat ik hiermee wat van mijn nalatigheid goedmaak ;-). Hopelijk volgt de rest ook op korte termijn.

Maar nu genoeg mooie woorden, tijd voor daden! Tijd voor tekst!

De laatste blog die ik (te lang geleden, ik weet het) plaatste kwam vanuit Kuala Lumpur, maar beschreef ons verblijf in en rond Krabi, Thailand. Na onze ervaringen aldaar met toeristische tours besloten we richting het eiland Ko Lanta te gaan, aan de zuidwestkust van Thailand. Bij de vriendelijke hoteleigenaar boekten we onze directe boot naar het eiland met een aansluitende transfer naar het eveneens al geboekte hotel. Allemaal goed en wel en op 7 februari stonden we na een heerlijke nacht in onze mooie hotelkamer vol goede moed beneden te wachten op de lift naar de haven. Onze inventaris checkend kwamen wij er al snel achter dat de grote zaken aanwezig waren (1 koffer, 2 maal rugzak), check. En vol goede moed wachtten wij verder. Tot het moment dat bij een wat uitgebreidere controle bleek dat Lieke's portemonnee niet meer tot onze standaarduitrusting behoorde. Deze was op mysterieuze wijze ergens onderweg verdwenen, nog steeds weten we niet waarheen. We wachten nog op een verhuisbericht. Na de verschikte ontdekking zat er niets anders op dan te boot te missen en in Krab te blijven om de pasblokkeermechanismes in werking te stellen. Gelukkig hadden we dit keer de vooraf toegespeelde reisadviezen opgevolgd en droegen we alle belangrijke passen en papieren in een geldbuidel. Het enige wat zich nog in de portemonnee bevond was Liekes betaalpas (alsnog een beetje jammer) en een aantal schoolpassen (wederom een beetje jammer). Maar dus geen paspoorten en gelukkig ook niet de nog net op de valreep voor de vakantie verkregen en zeer noodzakelijke creditcard. Desalniettemin spendeerden we de rest van de ochtend met het zoeken naar telefoonverbinding met Nederland, waarbij bleek dat mijn mobiele telefoon niet helemaal goed bleek te werken op het Thaise netwerk (een interessante bevinding na een week of twee overzees) en we dus geen andere keuze hadden dan een telefoonkaart te kopen en een straattelefoon te gebruiken. Ondertussen had de zeer begripvolle hoteleigenaresse gelukkig vervangend vervoer voor ons geregeld naar Ko Lanta, zodat we later in de middag in een minibus alsnog op pad konden naar ons tropisch eiland voor wat relaxation (ditmaal zeker verdiend).

Na een zeer rustige rit, zeker gezien onze eerdere Thaise minibus-ervaringen, kwamen we tegen het eind van de middag aan bij ons Blue Andaman Resort. De locatie iets slechter dan de naam doet vermoeden, maar onze kleine schattige houten hut had in ieder geval zeegeluid en zelfs -zicht als je een beetje over de leuning van het kleine balkon hing. Voor de rest was het resort voorzien van een restaurant en zwembad dus het was er zeker goed toeven. Na het avondeten zagen we de zon ondergaan en besloten we het hele portemonnee incident in het vervolg alleen nog met een lach te beschouwen.

De volgende ochtend besloten we dat ons Thaise avontuur wel zo'n beetje ten einde was gekomen en boekten we onze reis naar Langkawi, Maleisië. Na nog wat uren rond het strand en zwembad te hebben gespendeerd was het tijd onze bagage weer in te pakken en wederom plaats te nemen in een volle minibus richting het zuiden. Na een overstap op een iets minder volle minibus kwamen we uit bij havenstadje Satun waar de douaneformaliteiten werden afgehandeld en we de Thaise departure stempel in ontvangst namen. We gingen het schip in, en arriveerden na een erg mooie overtocht (zeker het laatste deel) in Maleisië. Na de douane te zijn gepasseerd genoten we onze fijne introductie met het mooie land, vooral in de vorm van de ontbrekende "special-price-for-you-my-friend" taxichauffeurs en konden we heerlijk op eigen gelegenheid op weg naar het hotel. De volgende dag benaderden we, op eigen gelegenheid (!), een taxichauffeur voor een rit naar het schijnbaar erg mooie westelijke deel van het eiland, wat uiteindelijk verwerd tot een tour over het hele eiland. Onderweg stoppend bij het vernoemde strand, een mooie baai, rijstplantages. Het deed ons een beetje denken aan Curaçao. Ook een vrij klein eiland, tropisch klimaat, vriendelijke mensen. In ieder geval een fijne tijd gehad aldaar en Langkawi is dus zeker een aanrader.

Vanuit Langkawi reisden we op 11 februari per boot door naar Penang. Het meer toeristische eiland-broertje van Langkawi. En minder mooi ook, zo bleek na aankomst. Voor mij was dit echter niet zo'n probleem aangezien ik vooral had ingezet op een paar (nouja, eerlijk toegegeven, het werden er 'iets' meer) foto's van de veerboten die Penang, of beter gezegd Georgetown, verbinden met het vasteland, beter gezegd Butterworth. Schepen en ook nog eens vrolijk gekleurd ;-). Omdat Lieke de afgelopen dagen wat last had gekregen van haar teennagel (een terugkerend element gedurende het vervolg van de reis) bleef zij in de buurt van het hotel in Georgetown terwijl ik de volgende anderhalve dag Drs.P' meest bekende (?) hit imiteerde en het heen-en-weer kreeg op de schepen. Om wat vanaf het vasteland foto's te kunnen maken kwam ik de eerste dag, met toestemming, op lichtelijk ontoegankelijk terrein uit bij de oude veerhaven. Die bood een mooi uitzicht bood op de hele operatie. Alleen een beetje jammer dat het de veerdienst, en bijbehorend personeel, een beetje heet onder de voeten werd toen één der boten tijdens het laden besloot dat het welletjes was en alvast zeewaarts ging. Daarbij een oprijdende auto bijna in het water achterlatend. Aangezien dit blijkbaar toch niet helemaal de bedoeling was werd de boot uitgeladen, daarna midden op het water getest, werden de andere boten daarna daadwerkelijk met aanlegkabels aan de steigers vastgelegd, en werd ik uiteindelijk dus weggestuurd. De volgende ochtend, toen de rust weer was wedergekeerd, maakte ik nog wat meer foto's waarna het tijd was de laatste keer -weer- te gaan naar Georgetown. Aldaar checkten Lieke en ik uit ons 'hotel' en reisden we naar het busstation voor de busrit naar Kuala-Lumpur.

In een zeer comfortabele bus (denk zeer comfortabel, en dan nog net een beetje meer) met zeeën (denk aan oceanen) van beenruimte en erg (denk aan heel erg) comfortabele stoelen reisden we via de snelweg naar de Maleisische hoofdstad. Onderweg een aantal mooie bergpassen passerend en terecht gekomen in een vrij hevige regenbui die gepaard ging met flitsend onweer. Mooi uitzicht vanuit vooraan bovenin de bus. Na aankomst in Kuala-Lumpur kwamen we na een vrij lange zoektocht, want niet vooraf geboekt, uit bij een klein guesthouse dat ik op internet had gevonden. Daarbij gebruik makend van de KL-monorail, die nog best eng wiebelig blijkt te zijn...