Chumphon en de tocht der tochten

Chumphon, een wat slaperig stadje dichtbij de kust in Zuidwest-Thailand. Vooral bekend als doorvoerplaats voor reizigers van en naar Bangkok afkomstig van of reizende naar de drie eilanden in de Thaise golf: Ko Tao, Ko Phagnan en Ko Samui. Minder bekend als overnachtingsplek, of als toeristische trekpleister.

Onze reis vanuit Kanchanaburi (zie vorige verslag) zou ons volgens de meest krappe planning rond een uur of drie 's middags in Chumphon moeten doen aankomen. Hier ging het een en ander aan uitzoekwerk vooraf, aangezien wordt aangeraden om vanuit Kanchanaburi met de bus danwel trein terug te reizen naar Bangkok om vanuit daar met trein danwel bus opnieuw koers te zetten richting het zuiden. Een beetje een onlogische terugsteek die in theorie in de praktijk gelukkig achterwege kon blijven. De trein naar Kanchanaburi bleek ergens ten zuiden van Bangkok pas de hoofdlijn te verlaten, ter hoogte van Nakhon Pathom. Volgens het officiële treinenplan zou het nemen van de eerste trein vanuit Kanchanaburi de mogelijkheid opleveren om over te stappen op een trein die vanuit Bangkok op weg was naar het zuiden. Kleine kanttekening: deze overstap zou 17 minuten bedragen. Gezien de reis van gisteren geen al te betrouwbare aansluiting...

Na aankomst 's ochtends op het station (b)leek de overstap dan ook ruim de mist in te gaan. De trein richting Bangkok was nog lang niet in Kanchanbury en bleek met circa 45 minuten vertraging onderweg. Op zich was dit niet zo heel erg. Een tweede reismogelijkheid vanuit Nakhon Pathom zou ons nog steeds dezelfde dag in Chumphon kunnen brengen, echter zou deze trein vrij laat pas aankomen wat een mogelijke overstap op de nachtboot naar één van de eilanden teniet zou doen. Een alternatief ontstond in samenwerking met de loketbeambte die ons verwees naar het centrale (nouja, centraal...) busstation voor een bus richting het zuiden. Op een kaartje van het Thaise spoorwegnet (standaarduitrusting) was een station ten zuiden van Nakhon Pathom te zien dat eveneens door de trein richting het zuiden werd bediend. Dit station, Rachabury, was vanuit Kanchananbury (al gek van de plaatsnamen? Probeer ze eens te typen... ;-)), met een directe bus bereikbaar. De verwachtte moeilijkheden daar (want, welke bus - ons Thais is niet zo goed, laat staan dat we het schrift kunnen ontcijferen) bleken echter afwezig. We werden direct aangesproken met de vraag waar we naartoe wilden en na dit kenbaar te hebben gemaakt werden we verwezen naar de 'yellow bus'. Na nogmaals te hebben gecheckt bij de busconducteur (je weet maar nooit) konden we direct instappen en vertrok de bus vrijwel direct daarna.

Het bleek wederom reizen in de 3'e klasse te zijn. Een oude bus die vooral op lagere snelheden vervaarlijk hobbelde. Maar met de ramen open, het interessante landschap onderweg en de sfeer met de locals bleek het een erg leuke rit. Na een uur of twee werden we in Rachabury uit de bus gezet bij een aantal mensen die ons wel even verder richting het station zouden brengen. Nadat één van hen reeds met mijn rolkoffer aan de haal was gegaan en wij alleen in draf konden volgen bleek het echter om brommertaxi's te gaan. Ons inziens niet echt een succes met de huidige reisbepakking. Naast de rolkoffer bestaande uit zware backpack (Freek), zware backpack (Lieke) en rugzak (Lieke). Nadat we de rit daarom vriendelijk hadden geweigerd daarom maar lopend verder naar het station, dat uiteindelijk gelukkig niet zo ver bleek. Na aankomst rond 9:55 direct naar het loket waar we erachter kwamen dat we nog net een trein naar Chumphon konden halen omdat deze vertraging had. Trein 255 zou 5 minuten later Rachabury vertrekken, dus hier meteen twee kaartjes voor gekocht. Het had moeten opvallen dat deze veel goedkoper waren dan verwacht, maarja in alle haast, wie let daar nou op ;-). Nadat we bijna in een trein naar Bangkok waren gestapt en de stationschef ons daarna kwam vertellen dat we niet met de eerste daaropvolgende vertrekkende trein meekonden maar met de tweede (want de eerste had alleen airco) begon er echter wat te dagen. En inderdaad, nadat we door de chef naar perron 2 waren gedirigeerd (of nouja perron, dat was het eigenlijk niet, noem het maar gewoon spoor 2 want instappen deed je vanuit de ballast) kwam in de verte onze verrassing aan. Geen Japans dieseltreinstel met airco maar een oude dieselloc met een sleep van de, inmiddels bekend veronderstelde, 3'e klas rijtuigen! En nog lekker druk ook. Gelukkig vonden we nog net een plek waar we in ieder geval onze bagage redelijk kwijt konden (soort van wasruimte met twee wasbakken en kraantjes) en waar we zelf buiten het gangpad konden staan. Na nog wat extra vertraging te hebben opgelopen omdat het eigenlijk voor de reis geplande treinstel ons nog moest inhalen vertrokken we rond 10.40 dan uiteindelijk naar het zuiden.

Het werd een lange, lange reis met erg veel stops, maar ook een erg leuke reis. Niet alleen rezen we tussen de locals, maar toen we eenmaal beide een zitplaats hadden bemachtigd en daardoor ook daadwerkelijk naar buiten konden kijken zagen we het landschap steeds verder veranderen. Van akkers en velden in het noorden tot heuvels en exotische flora in het zuiden. We hadden af en toe zelfs even zicht op de zee. Op een kortere reis waren ook de vele verkopers die door de trein liepen een positieve noot geweest. Het monotone indringende stemgeluid van de verkopers, ook al weten we niet wat ze zeggen, elke zin van elke verkoper eindigt met dezelfde klank, zorgde er echter voor dat dit duidelijk niet het geval was. Net toen we over het herinvoeren van lijfstraffen begonnen werd het gelukkig echter minder en met nog een uur of twee reizen op de klok werd het ook minder druk in de trein. Na ruim 7 uur reizen kwamen we uiteindelijk om 18.00 in Chumphon aan.

Gezien de lange vermoeiende rit besloten we af te zien van het originele plan direct de nachtboot te pakken naar Ko Tao en gingen we nabij het station op zoek naar een hotel. Het werd een gelegenheid die vooral op de hogere verdiepingen wat weg had van een oud ziekenhuis. Zoals standaard ook hier een kamer met uitzicht op niets. Na een verfrissende douche besloten we nog even wat te eten tegenover het hotel, bij een nogal bekende guesthouse en travel-agent; Fame genaamd. Na het eten nog wat reisdoelen en -info uitgezocht en daarna weer horizontaal.