Rust. En het einde daarvan

De tweede dag in Chumphon bracht ons vooral rust. De nacht daarna kwam daar echter weer verandering in.

Na te hebben uitgeslapen uitgecheckt uit het hotel en daarna de koffer en rugzakken gestald bij de travel-agent aan de overkant van de straat. Na wat onderling overleg besloten om maar meteen de nachtboot naar Ko Tao te boeken voor dezelfde avond. Deze was goedkoper dan de reguliere dagboten en zou ook nog eens een overnachting uitsparen. Op het oog een goed plan! De boot zou volgens planning om 23.00 moeten vertrekken maar de transfer vanaf Fame naar de boot zou reeds om 21.00 zijn. We besloten het daarom om het vandaag maar rustig aan te doen. In de omgeving van Chumphon was toch niet veel te doen dus daarom hebben we met behulp van wireless internet op de laptop veel zaken rond de reis kunnen uitzoeken. Terwijl Lieke daarna aan haar blogs begon ben ik het stadje rondgelopen op zoek naar extra geheugenkaarten voor de camera en/of een externe harde schijf. De voorraad lege geheugenkaarten begint nu toch aardig te slinken. Helaas niets gevonden, dus dat moet een andere keer. Terwijl de klok langzaam doortikte richting de vertrektijd van de boottransfer besloot ik ook nog even richting het station te lopen voor een foto van de trein die ons gisteren naar Chumphon bracht. Na het vinden van een leuke stek, even wachten en daarna toch maar naar het station teruglopen voor meer informatie, bleek het geval wederom vertraging te hebben. Gezien de oprukkende bewolking daarom maar teruggegaan naar Lieke en de laptop.

Na een goede maaltijd en nog wat extra uren wachten werd uiteindelijk een minibusje voorgereden en konden we de bagage inladen. Een kort ritje bracht ons naar een donker en louche haventje ergens buiten de stad, waar een aantal kleine bootjes lagen te dobberen. Eén van de vaartuigen werd beladen en dat bleek ook onze boot te zijn. Na het controleren van de tickets mochten we over een smal loopplankje de boot betreden en konden we na het dumpen van onze bagage op het benedendek, op het bovendek een slaapplaats uitkiezen. Over de vloer waren een aantal matrassen verspreid die uiteindelijk voor ongeveer de helft gevuld werden door andere budgetreizigers en een aantal Thai. Omdat we vrij vroeg bij de boot waren was er na de bagageformaliteiten nog ruim voldoende tijd om even buiten de boot (waar we rechtop konden staan) kennis te maken met wat medereizigers en wat gedachten over de aankomende trip te wisselen. Volgens één van de medereizigers zouden we de middelste boot hebben (wat natuurlijk zowel betekend dat de het één-na beste, maar ook meteen de één-na slechtste boot was...). Ik herinnerde me een waarschuwing die ik eerder vandaag las op de site van de Thaise weerdienst over hoge golven en harde wind in het zuiden van het land. Maarja, het zou wel heel toevallig zijn als we daar net last van zouden hebben. Inderdaad, heel toevallig ja...

Het eerste deel van de reis ging voorspoedig. Na vertrek dobberden we rustig verder en terwijl de motor stampte en de boot rustig heen en weer wiegde dacht ik al een goede nacht te gaan beleven. Dit denkbeeld hield ongeveer stand tot 1 seconde na het bereiken van open zee. Bleek dat we het eerste stuk in de haven hadden gevaren en dat de golven op zee toch wel vrij hoog waren. En de wind toch wel erg hard. Springend van golf naar golf, hevig zwenkend door de wind was het al snel over met de voorgenomen fijne dromen. Lieke had al snel last van misselijkheid en ik had het zelf ook niet breed maar kon in ieder geval nog redelijk proberen te slapen. Na ongeveer twee uur varen hielden de pogingen voor Lieke echter op en die spoedde zich naar het benedendek om de vissen te gaan voeren. Helaas is ze de daarna de hele tocht zeeziek geweest. Nadat ik misschien toch nog een klein beetje had geslapen ben ik uiteindelijk ook naar beneden gegaan om Lieke te vergezellen voor het laatste deel van de reis. Gelukkig werd de zee wat rustiger toen we ter hoogte van Ko Tao kwamen, wat het laatste deel van de reis iets aangenamer maakte. Van slapen was echter geen sprake meer.

Na aankomst, ongeveer een uur te laat, konden we de boot (qua zeewaardigheid in gedachten gereduceerd tot een klein roestig roeibootje) eindelijk verlaten. Ditmaal via een nog smallere houten plank, maar gelukkig liep dat voor ons beiden goed af (evenals voor de bagage trouwens). Terwijl we achtervolgd werden door één van de lokale taxichauffeurs besloten we wat te eten te kopen in de supermarkt en daarna nog even bij een Franse (!) bakker te gaan zitten om wat aan te sterken. Gelukkig kreeg Lieke hierna weer wat kleur terug in haar gezicht, wat een hele geruststelling was. Het ging gelukkig sowieso al weer een heel stuk beter na het verlaten van de boot.

Voor de middag stond echter alweer een volgende zeereis op het programma. Aangezien het op Ko Tao vrij moeilijk zou zijn om een overnachtingsplek te vinden wilden we de oversteek maken naar het volgende eiland Ko Phagnan...